LOADING

Type to search

Trip trough Japan 2018 日本

De reis begon met een lange vlucht richting Tokyo met een overstap op Londen. Omdat we met de tijdzone mee vlogen, bleef het de volledige vlucht dag. Eenmaal aangekomen op het vliegveld pakten we de trein richting ons eerste verblijf, hotel Grids gelegen bij Akihabara. Sommige dingen die we hadden gehoord vooraf waren toch leuk om mee te maken zoals de schone wegen en hoe beleefd werkende mensen zijn. Maar ook vooral de vele ‘vending machines’ waarvan er meerdere aanwezig waren op elke hoek van de straat in Tokyo.

Druk in het centrum van Akihabara, dat is zeker. Vele hoge gebouwen vol met vooral anime en manga-reclame. Ondanks dat het reclame is, geeft het wel een leuke en volle sfeer. Na het bezoeken van vele shops, exposities en tentoonstellingen, ontdekten we dat de vele poortjes leidden naar vele verdiepingen van verscholen winkels zoals de touhou fan-store genaamd Akiba hobby en Touhou fan-store. Veel winkels waren erg krap opgesteld. Daarmee was het wel makkelijk iets mis te lopen. Op zondag gaat de weg voor de auto’s een paar uur dicht, mensen konden dan vrij over de weg lopen voor het maken van foto’s of gewoon voor fun. Aan de rand van de hoofdstraat van Akiba nog even een Koreaanse BBQ, duur maar wel lekker. Ook bevatte de digitale menukaart een spelletje, te spelen bij elke bestelling waarmee je korting of een extra maaltijd kon winnen, apart… wel leuk.

De Racing Miku Akihabara Exhibition:

De reis vervolgt naar een bekende toeristische locatie voor vele, de Unicorn Gundam. Om de zoveel tijd maakt de robot wat geluid en bewegen er een paar componenten wat vanwege de grootte erg indrukwekkend is. Hoe vaak, geen idee, omdat we toevallig precies op het goede moment aan kwamen lopen. Verder daar aanwezig was een winkelcentrum met onder andere round 1 en een skatepark op het dak dat we hebben bezocht. Tevens een toffe plek om te skaten met uitzicht op de skyline van Tokyo. Verderop gingen we naar Joypolis, een SEGA branded attractiepark. Vooraf hadden we gift shops verwacht. Het park werkte met een page entree waarbij je een pas kreeg die je kon opwaarderen om de attractie in te gaan. Als je van plan was er een hele dag te zijn was er ook een pas voor onbeperkt gebruik. Dit alles binnen in een groot gebouw met onder andere toeristische bestemmingen zoals een Legoworld. Het park zelf was rustig, niet erg want dat betekent geen rijen. Voor ons was de hoofdattractie de InitialD simulator, de game hebben we zelf maar hier speel je het vanuit een échte auto uit de originele game.


Onze reis vervolgt richting shinjuku, een wijk nog steeds gelegen binnen de stad Tokyo. Daar verbleven we in het Hanabi hotel gelegen aan de rand. In tegenstelling van de matrassen die we in het hotel ervoor hadden sliepen we hier op traditionele futons, die verrassend genoeg niet heel anders voelde behalve het feit dat je laag bij de grond lag. s’Avonds zijn we op zoek gegaan naar wat leuke uitgaansgelegenheden waarbij we per toeval in het Foxgod café zijn beland. Dit was een rock/metal cafe, maar volledig in het teken van babymetal, een band waar wij een week voor de vakantie nog naartoe waren geweest. De mensen waren super aardig en wouden ondanks de taal barrière heel graag een gesprek aan gaan, een aanrader. In het hoofd uitgaansgebied was het voor ons wat lastiger leuke plekken te vinden. We werden ook af en toe aangesproken of we vrouwen wilden aanraken door een persoon op straat. Dit is natuurlijk oplichting van toeristen en hiervoor zijn we niet in Japan, let dus op.

Om ons een beetje te ontduiken van de chaos zijn we als eerst een kijkje gaan nemen in Gyoen national park. Het park was erg groot voor iets binnen in een stad (maar niet eens de grootste), en verdeeld in meerdere stijlen van tuinen. We begonnen in de Japanse tuinen. Deze waren allemaal netjes bijgehouden tot op de kleine details. Vervolgens begaven we ons naar de Engelse tuinen, dit waren vooral velden met grote imposante bomen. Het park staat vol met kleine uitleg bordjes over de verschillende soorten beplanting. Parken in Japan hebben vaak een kleine entree fee dat ze onderhoudsgeld noemen.

Het 2de park was de Meiji Jingu Shrine waar omheen ook een bos zich bevond. De ingang naast het Harajuku treinstation was een reusachtige poort. Een breed pad leidt je tot aan de Shrine. Een mooi groot bos dat je opnieuw laat vergeten dat je je nog steeds bevindt in een van de grootste steden van de wereld. Het park heeft een oppervlakte van maar liefst 70 hectare met 365 boomsoorten die waren gedoneerd toen het werd opgericht (120.000 bomen totaal). Binnen dit gebied was er ook een grote tuin. Deze wederom met een kleine entree fee bracht het je bij de voormalige tuin van keizer Meiji. En ook een stuk door de bossen waarbij je uiteindelijk uitkwam bij een soort wensput. Wat je ook doet raak niet het water in de put aan, stond op het bord naast de put samen met een beveiliger om de mensen te begeleiden. Hier kregen we ook de mogelijkheid even te kletsen met een van de lokale bewoners die vol trots vertelde over alle genezende hotsprings die hij in Japan heeft mogen bezoeken.

Als laatst heb ik nog een dag gepakt om op mezelf wat rond te reizen. De eerste stop was bij de Super potato, de 2de locatie. In Akihabara had ik er al een gevonden had maar die was erg prijzig. Zoals verwacht heb ik daar wel wat dingen kunnen halen zoals een famicom, de gemiddelde prijzen waren dus ook iets lager. Ik had voor mijn trip hier opgezocht of ik ergens binnen Tokyo wat speciale arcade machines kon vinden. Na wat zoeken had ik een locatie gevonden die toevallig ook op de route lag. Reizen gaat over algemeen erg simpel, meeste mensen hebben het beeld van overvolle treinen. In realiteit valt dit reuze mee, mede doordat het gemiddeld maar 5 minuten duurt tussen de aankomst van treinen. Bij aankomst tot mijn verbazing bleek dat ze zelfs 2 ITG machines hadden. Dit is speciaal omdat ITG voornamelijk in Amerika voorkomt als alternatief op de Dance Dance Revolution van Japan. De eigenaar gaf aan dat dit de enigste 2 te vinden waren binnen Japan. De mensen waren hier aardig en er was weinig voor nodig je daar thuis te voelen, natuurlijk ook even alles gespeeld. Die zelfde avond hebben we in ons hotel nog de gekochte famicom aangesloten aan de TV en hebben we tot diep in de nacht retro games gespeeld.

 

We vertrokken uit Tokyo richting het noorden van Japan. We hadden de keuzen tussen een tolweg of de “toeristenroute”. We navigeerde onze route zo vlak langs de zee als mogelijk was. Veel plekken in Japan hebben grote stenen schokbrekers om te beschermen tegen al het water geweld van de Grote oceaan. Wat ons ook opviel waren de vele rusthuizen voor ouderen in Japan, vele geplaatst direct naast de kust. Na een rit van 5 uur kwamen we aan in Sendai voor ons eerste verblijf in het capsule hotel, maar eerst even de plaatselijke arcade in.

Ook leuk om te doen is het halen van een persoonlijke stempel. Dit is iets wat japanners gebruiken als handtekening voor bijvoorbeeld versturen van post. Bij de Don Quote vind je vaak een automaat waar je deze kan laten maken. Het hebt keus uit verschillende grote en materialen. Het kan helpen om hier vooraf wat onderzoek naar te doen als je niet zo goed bent in de taal. Want de stappen volgen door het Engelse menu klopt NIET en dan eindig je misschien met een stempel met betekenisloze tekens.

Luxe tegen efficiëntie

Het capsule hotel staat niet bekend om zijn waanzinnige luxe, maar daar is het ook niet voor. Alle gangen, lockers en douchehokjes waren grijs, voorzien van witte pijlen met instructies op de grond en muren. Het was dus super duidelijk wat waar de bedoeling van was. De bedden sliepen verder prima en daar gaat het om, er was wel iemand hard aan het snurken. Bij vertrek gooi je de handdoeken en slippers in de daarvoor bestemde bakken, sleutel met slaapkleding inleveren bij de balie en je bent klaar.

De volgende dag sliepen we bij Saken een all-inclusive traditionele Ryokan. Bij aankomst werden we gestuurd naar de parkeer bestemming waar iemand met een carpool busje stond te wachten om onze tassen in te laden. Aangekomen bij het hotel werden onze tassen naar binnen gebracht en wij begeleid naar de incheckbalie in een prachtige hall. Op eerste gezicht wisten we ons geen houding te geven, bij de voor ons overweldigende luxe. De zijde vloer met een visvijver gelegen aan een klein podia met daarop een met bladgoud bedekte harp. Na inchecken werden we begeleid naar de kamer die traditioneel Japans was ingericht. Het personeel had het wel even lastig onze bizar grote volgeladen tassen te verplaatsen. Dit natuurlijk door alle aankopen die we hadden gedaan in Akihabara. Na het verkennen van alle kamers in ons verblijf gingen we de rest van het hotel verkennen, maar eerst onze yukatas aan die in de kast lagen voor de volle beleving. Er waren verschillende onsens/hotsprings aanwezig, een voor onze toren met een binnen en buitengedeelte totaal traditioneel Japans, ook een algemene die een stuk groter was maar iets minder traditioneel. En niet te vergeten de hotspring onderaan de berg waar we pas de volgende dag in konden. Hiervoor moesten we lange houten gang door aan de rand van de berg naar beneden. Om vervolgens vanaf daar van het uitzicht te genieten. Verder was er een museum aanwezig met vele stukken en verhalen over het verleden van de ryokan. Saitoh was onze balie medewerker, hij kon het best Engels en stond 24/7 voor ons klaar. Hij zij tegen ons: “als er iets is vraag naar mij en ik zal hier bij de balie zijn”, dit bleek 100% te kloppen maar we hadden geen idee waar en hoe hij zou moeten slapen.

Het eten was een beleving op zichzelf, bij binnenkomst hadden we nog niet aangegeven of we aan de avondmaaltijd zouden deelnemen. Maar aangezien we voor deze ene nacht niets aan de beleving wouden missen moest dit er ook nog wel bij. Vanaf onze tafel met prachtig uitzicht ontvingen we 5 gangen, waarvan we alleen de keuze hadden uit welk hoofdgerecht. Het ene na de andere gerecht kwam voorbij, garnaal met verschillende stukken vlees en vis eromheen, sousjes waarvan we niet konden achterhalen wat het was, en uiteindelijk zeeoor en zalmkaviaar. Ja, dat hebben we eerst even moeten googelen. Een hele beleving maar waarschijnlijk wel eenmalig al niet door de prijs.

Ontbijt was een lopend buffet en gelukkig een stuk meer straightforward maar nog steeds erg uitgebreid. Ondanks het feit dat mensen daar komen om te relaxen hebben we er erg weinig geslapen zodat we zoveel mogelijk gebruik konden maken van de faciliteiten.

De bestemming die als volgende op onze punten lijst stond was Mount Haruna, een berg ook wel bekend door de Initial-D series. Met een hotel onder aan de berg, perfect om even een kijkje te nemen bij alle locaties beroemd van de serie. Net uit de fantasiewereld van de Ryokan begonnen we aan 1 van de langste ritten op deze vakantie. Toch besloten we halverwege af te wijken van de tol route en de langere route door de bergen te nemen. Met 3 hoge toppen op de route hoopte we iets meer van de ruwe natuur van Japan te mogen zien. Terwijl we steeds meer uit het bevolkte gebied trokken merkten we dat het niet gek was om zelfs hier regelmatig een 24/7 winkel te passeren.

We gingen hoger en hoger de bergen in, we zagen de wolken steeds dichterbij komen. Hier zullen we ongeveer wel richting de top zijn, maar nee. Eenmaal boven de wolken zagen we eindelijk de mooie bergtoppen, dit zorgde ook voor een extra stop bij elke bocht die uitkijk had op de bergen. Tijdens onze afweging eerder om de toeristische route te nemen hadden we het hotel gebeld of het erg was dat we later zouden zijn dan de aangegeven tijden. Na was verwarrende communicatie met onze beste japans-engelse spraak was dat oké. Dit gaf ons de ruimte een beetje extra tijd te kunnen nemen in de bergen. Boven op 1 van de pieken was een meer met daaromheen een klein dorpje, waar opnieuw een kleine pauze genomen werd. Ondanks dat het een lange tocht van totaal 10 uur volgens Google, was het geen last te genieten van het uitzicht.

Grand Hotel

Het hotel waar we vervolgens aan kwamen was het Grand Hotel. Het hotel was luxer dan we vooraf hadden verwacht. Het had een grote hal met traditionele kleding die je kon dragen. Ook waren er meerdere onsens aanwezig. Omdat we hier alleen als tussenstop waren met als focus de berg hebben we niet echt het hotel zelf kunnen verkennen. Toch trok ik er even op uit, en wat vond ik daar… een kleine american style arcade. Ik had in de reis nog geen pinball of tabletop pacman gevonden, maar dit hotel had het wel. Net voor de nacht trokken we met de auto de berg op lang het bekende weggetje en parkeerplaats uit de serie. De rit naar boven was zo gezecht “tricky”, de scherpe haarspeldbochten en steile hellingen maakte het toch wel spannende rit naar boven. Niet te vergelijken met de lokale bevolking die dit dagelijks passeren en daarom met relatief hoge snelheid door de bochtjes manoeuvreren. Boven de berg ontmoeten we nog wat lokale jeugd met hun auto’s die duidelijk “aangepast” waren, ook zagen we nog wat mooie klassieke raceauto’s daar. We verkende de berg nog een beetje dat ook een meer op de top had. Toen gingen we naar beneden… net als in de serie net een achtbaan maar, perfect.

Rust was er niet bij, de volgende ochtend zaten we alweer vroeg in de auto richting onze volgende bestemming Kyoto. Nog steeds een mooi gebied, maar het weer had zich ondertussen flink omgegooid. Bij het naderen van Kyoto zagen we een grote wolk zich letterlijk tussen de bergen proppen. Het moment dat we de berg bereikten sloeg, miezer om naar regen, en niet een beetje maar genoeg om het zicht in de auto te beperken naar een paar meter en het te laten voelen alsof we reden in een orkaan. Wonderbaarlijk duurde dit nog geen 10 minuten.

Kyoto

Ons hotel in Kyoto was gelegen in een rustige buurt. Bij binnenkomst voelde we ons meer als gasten in een gastgezin dan een hotel. De host en een ander gezin dat verbleef waren vierde van de verjaardag van de zoon van de eigenaar Takoyaki aan het maken. Maar we kregen het niet alleen op traditionele manier geserveerd, we moesten het ook meteen zelf leren te doen. Ook had hij wat geheimen recepten met ons te delen over zijn takoyaki. Hij deed er bijvoorbeeld kaas in en noemde het een “Cheeseoyaki”. Onze kamer was ruim en had een super airco die het liet voelen als een koelkast. Wat wel lekker was met nog steeds een temperatuur van rond de 30 buiten. Na de hele dag reizen was het al laat en besloten we de volgende dag naar het Nara Park te gaan. Het park zelf war open begaanbaar met als bekendste toeristische attractie de loslopende herten. Deze herten waren onderdeel van het park en mocht je voeren, ze waren zo getraind dat ze eerst buigen voor ze het koekje aannamen. “Zijn deze herten hier gelukkig” was een vraag die me eerst door het hoofd ging, wel zagen we dat ze de mogelijkheid hadden zich terug te trekken van de mensen hoger in de bergen en andere plekken in het grote park. In het park was gelegen de Todaiji tempel, de grootste tempel van hout en met een rijke geschiedenis was een blik voor het oog. Na het betalen van een kleine prijs mocht je deze tempel betreden. Binnen stonden we oog in oog met het grootste boeddha standbeeld dat we hadden gezien. De tempel was namelijk maar 1 verdieping met dit standbeeld reikend tot aan het dak. Daarbij nog 2 andere immens grote standbeelden die waken over Boeddha. We waren aan het einde van de dag nog bij een plaatselijke Izakaya gaan zitten, gezellig maar we waren de enige.

Ook wilden we een bezoekje brengen aan het bamboebos en de Tenryuji tempel, die vlak bij elkaar bleken te zitten. Het bos was indrukwekkend met grote bamboe stengel aan beide zijden van het pad. Wel viel het ons op dat het bos zelf niet erg groot was. De natuur eromheen was nog steeds indrukwekkend waarbij we ook door een ander bos liepen daar te komen. Zelf vonden we de bamboe daar niet zo indrukwekkend. De Tenryuji bestond uit een tuin met daarin meerdere tempels die met elkaar verbonden waren. Namen wat zijpaden, ontdekte wat tempels en namen een klein grappig treintje terug richting ons hotel. Het andere gezin was vertrokken en we hadden het “hotel” voor ons zelf. We vonden het fijn dat er een groot aanbod was aan drankjes en eten die we daar zelf mochten pakken. De prijzen waren aangegeven bij elk product en het geld gooide je (op goed vertrouwen) in een verzameldepot, iets wat je niet vaak ziet is zoveel vertrouwen. Ze hadden zelfs de moeite genomen een berichtje te vertalen naar Nederlands op een briefje ons te bedanken voor de avond ervoor. Ook de foto’s die genomen waren de dag ervoor hingen al aan de muur. Terug in onze koelkast… kamer namen we even de tijd om te zien wat we allemaal tot dat moment hadden aangeschaft, het was veel…

Back to Tokyo

Onze laatste autotocht was terug richting tokyo voor de laatste 2 dagen. Het was bewolkt, dit was een probleem omdat we relatief dichtbij de Mount Fiji kwamen. We stonden met camera paraat, maar zagen niets. Na een half uur kijken of er iets te zien was, en met de hoop bijna opgegeven. Toen zagen we daar boven de wolken uit ineens een ufo… nee het was de berg! Onze route ging om de berg waardoor we na een tijd van de wolken weg draaiden en we een open beeld hadden van de berg. De berg die in het echt toch best imposant is. Aangekomen in ons laatste hotel (MyStays) zagen we dat we geen losse bedden hadden, ook geen 2-persoons maar een twijfelaar die gedeeld moest worden. We namen de 2 laatste dagen om nog even de activiteiten te doen die we wilden voor vertrek. Voor de ene nog een dag terug naar Akihabara of langs elke Book-off die te vinden was. We probeerde nog zoveel mogelijk Japanse cultuur op te zuigen. Zo zagen we een wijnflessen rek met bij elke wijn een gamechart aan statistieken over de karikatuur van de wijn, en zelfs op de laatste avond een retro game winkel om de hoek. Met tassen te vol om te dragen (of te zwaar voor vliegtuig vervoer) vertrokken we terug richting Nederland. Met meer ervaringen rijker dan te schrijven in dit verhaal.

Auteur Benjamin Vitters
Engelse vertaling door Anton Grootes, Benjamin Vitters, Alex
Japanse vertaling door Niek Nooijens
Grammatica hulp Monica Grootes